یاد ابیدر بخیر

حالا ما هرجا این حرف رو میزنیم میگن رفتی بلاد کفار حالشو میبری ولی نمیدونن بابا منم انسانم ادم اهنی که نیستم دلم یاد وطن (ولایت) کرده بابا اینجا جای ما نیست اونجا سرزمین ماست   

از روزی که از ایران اومدم بیرون فقط دو بار با یکی از بهترین دوستای زندگیم بهروز صحبت کرده بودم  

امشب بعد از ۴ سال تلفن زدم ای حال داد ای حال داد  

میگفت رفتن ابیدر (پارک امیریه) صبح جمعه و رفتم تو خاطرات شبهای که جلوی خونه با بهروز مینشستیم و حرف میزدیم کل زندگیمون این بود که مثلآ تو اون کوچه از ما بهتر نبود و مینشتیم دخترای محله خودمون و بقیه محله ها رو ببینیم و فکر کنیم بزرگ شدیم  

اهنگهای ناصر رزازی داریوش و مایکل جکسون و اکوا تو مخمون بود تازه اهنگهای تکنو مد شده بود و وانجلیس گوش میدادیم فاز میداد بابا نوجونای این دوره زمونه هیچی از زندگی بلد نیستن 

چه روزای بود با بچه ها اشناها فامیلا میرفتیم کردستان گردی و خونه فک و فامیل رفتن تخته نرد بازی حکم ۴ پر بازی کردن    

سنندج مریوان پاوه سقز بانه کرمانشاه و هر جا که دلتون بخواد مبرفتیم یا مهمون داشتیم اینجا انگار نه انگار عین جسد متحرک نه محبتی نه رفت و امدی همه صبح خروس خون میرن سر کار و درس شب میرسن یه دوش بگیرن و بخوابن  

راست میگن بهترین خاطرات ادم مربوط میشه به دوران کودکی و تحصیل تازه میفهمم چرا چون تو اون دوران تمام دلخوشیمون ۴ تا دوست بود با مهمونی های خانوادگی و فوتبال گول کوچیک و سالن رفتن  کارتونهای دهه ۷۰ (البته خودم متولد دهه ۶۰ هستم ) فوتبالیستها کمانگیر نوجوان سرندیپیتی بابا لنک دراز (جودی)

یادش بخیر یه زمانی تنبک و دف  میزدیم چه حالی میداد کل تابستون تازه کلاسهای نازک کاری هم میرفتیم از جاسیگاری بگیر و معرق کاری شعرهای داریوش (توی این دنیای بی حاصله بودم) تا جا قران و تخته نرد اعلای کرد 

اینجا چی هیچی یا کار یا درس یا نت همه چی از یادمون رفته  

ادم سنش که به ۱۸ سال میرسه دیگه عمرش عین برق و باد میگذره عین یه خواب کاش میشد برگشت به اون دوران  

اینم یه عکس از امیریه سنندج و کوه زیبای ابیدر (ئاویه ر)  

میدونم در هم نوشتم خب اخر شب یاعت ۱۱ از این بهتر نمیشه 

راستی قهرمانی اسپانیا رو هم تبریک میگم